Κατοικια στον Κορινθιακο

Βασική απαίτηση του προγράμματος ήταν η δημιουργία μιας κατοικίας για θερινή διαμονή στον ελάχιστο δυνατό χώρο και με απλούστερα υλικά. Η λύση που δόθηκε οργανώνει όλες τις λειτουργίες γύρω από ένα κοινό χώρο καθιστικού, χωρίς να μεσολαβούν διάδρομοι ή χώλ. Η ενοποίηση των χώρων δεν καταργεί τη δυνατότητα της ατομικής μονώσεως. Αυτό εκφράζεται ιδιαίτερα στη διάταξη των βεραντών, που έγινε με κριτήριο την εκμετάλλευση της θέας και του προσανατολισμού και τη δημιουργία τεσσάρων διαφορετικών εξωτερικών χώρων μονώσεως.
Ο σκελετός αποτελείται από διπλά τοιχεία με ενδιάμεση μόνωση από λανκοπλάτ. Το σκυρόδεμα έχει μείνει παντού ανεπίχριστο. Τα ερμάρια, που αποτελούν τους εσωτερικούς διαχωριστικούς τοίχους, επιτρέπουν στο χώρο του καθιστικού να μεγαλώνει ανάλογα με τη σύνθεση της οικογένειας. Το ισόγειο επρόκειτο αρχικά να μείνει ελεύθερος χώρος παιχνιδιών, αλλά κατά τη διάρκεια της κατασκευής δημιουργήθηκε η ανάγκη μιας ακόμη κατοικίας, που ακολούθησε τις ίδιες βασικές αρχές συνθέσεως.
Όλες οι διαστάσεις ακολουθούν είτε την Μπλέ, είτε την κόκκινη σειρά του Modulor.  

 
Κείμενο από το περιοδικό: «αρχιτεκτονικά θέματα» Νο 4 , 1970.