Αρχαιολογικο Μουσειο στη Χιο

Στις αρχές του 1965 προκηρύχθηκε πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το Αρχαιολογικό Μουσείο της Χίου. Η μελέτη που δημοσιεύεται αποτελεί εξέλιξη της λύσεως που πήρε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό. H οριστική μελέτη έγινε στο τέλος του 1965. Η κατασκευή άρχισε την άνοιξη του 1966 και τελείωσε το 1970, έπειτα από μακριά διακοπή.
Δεδομένα:
Το οικόπεδο βρίσκεται μακριά από το κέντρο της πόλεως. Η χαμηλότερη, ανατολική πλευρά του οικοπέδου, που έχει υψομετρική διαφορά 12 μ από τη δυτική, συνορεύει με τον δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι. Οι κύριοι χώροι του Μουσείου είναι: α) Είσοδος, γραφείο - κατοικία επιμελητή αρχαιοτήτων, κατοικία φύλακα, β) Αίθουσες εκθέσεων: 1. Προϊστορικά, 2. Αρχαϊκά, κλασικά, 3. Παλαιοχριστιανικά, βυζαντινά, 4. Μεταβυζαντινά, γ) Αίθουσα περιοδικών εκθέσεων, δ) Εργαστήρια, ε) Αποθήκες.
Βασικές αρχές και στόχοι της συνθέσεως:
α) Προσαρμογή του κτιρίου στο περιβάλλον του (κλίμακα, τοπίο - πόλη, υλικά), β) Διείσδυση του δημόσιου χώρου στον χώρο του Μουσείου, γ) Αναζήτηση μιας «ποιότητας» στην εσωτερική και εξωτερική κυκλοφορία (ιεράρχηση κλειστών, υπαίθριων και ημιυπαίθριων χώρων), δ) Ευελιξία στην πιθανή μελλοντική επέκταση, ε) Απλή κατασκευή.
Το Μουσείο, απομακρυσμένο αρκετά από το κέντρο της σημερινής πόλεως και τις άλλες δημόσιες λειτουργίες, βρίσκεται στο τέλος ενός περίπατου που αρχίζει από το λιμάνι. Μ'αυτό το δεδομένο έγινε προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας αυτοτελής πόλος έλξεως, ένας ζωντανός οργανισμός, έτσι ώστε η επίσκεψη στο Μουσείο να γίνεται όσο το δυνατό πιο ποικίλη και ξεκούραστη, με στάσεις και εναλλαγές εντυπώσεων. Οι χώροι του Μουσείου αναπτύχθηκαν σε μεγάλη έκταση με μια διάταξη ανοικτή, οργανική, που επιδέχεται ανάπτυξη και αναδιοργάνωση. Ο δημόσιος χώρος προεκτείνεται ελεύθερα μέχρι την κεντρική αυλή του Μουσείου. Η «πορεία» από τον δρόμο στην αυλή, την είσοδο και τους χώρους εκθέσεων, κλειστούς και ανοικτούς, καθόρισε την οργάνωση και τις σχέσεις των χώρων.
H κλίμακα της παλαιάς πόλεως που περιβάλλει το Μουσείο, με τα μονώροφα ή διώροφα σπίτια, με τις μικρές αυλές και τους στενούς δρόμους, οδήγησε στη λύση με τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία 14x14μ, που έχουν εσωτερικό κατασκευαστικό κάναβο 7x7μ. Οι διαστάσεις αυτές προέκυψαν από τη μελέτη του εσωτερικού του εκθεσιακού χώρου, τις δυνατότητες άρτιου φωτισμού του, ανετότερης κινήσεως των επισκεπτών και τοποθετήσεως των εκθεμάτων. Με βάση αυτά τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία οργανώνεται και η μελλοντική ανάπτυξη των χώρων του Μουσείου. Η τελική φάση προβλέπεται να περιλαμβάνει 600 ακόμη τμ εκθεσιακών χώρων και μια αίθουσα 400 τμ με δυνατότητες για ειδικές εκθέσεις, μικρό θέατρο, μουσικές εκδηλώσεις κ.α.,  και με τους αντίστοιχους βοηθητικούς χώρους. Οι αίθουσες εκθέσεων προεκτείνονται σε αυλές για υπαίθριες εκθέσεις ή για καθιστικά, που αναπτύσσονται με βάση τον ίδιο κάναβο και ορίζονται από πέτρινους τοίχους - προεκτάσεις των εσωτερικών τοίχων των αιθουσών. Έτσι το εξωτερικό περίγραμμα του μουσειακού χώρου διαμορφώνεται ανεξάρτητα από το τυχαίο περίγραμμα του οικοπέδου.
Υλικά:
Φέρουσα κατασκευή: σκελετός από οπλισμένο σκυρόδεμα με ανεστραμμένες δοκούς και εμφανείς επιφάνειες. Πέτρα από τη Χίο, με χρώμα από ώχρα ως όμπρα σκούρα, για όλους τους εξωτερικούς και εσωτερικούς τοίχους, όπου δεν υπάρχουν τοιχία από σκυρόδεμα. Μάρμαρο Χίου για τα εσωτερικά δάπεδα των αιθουσών, βότσαλα από την περιοχή «μαύρα λιλάδια» της Χίου για τα δάπεδα των αυλών, που διακόπτονται με λωρίδες από μάρμαρο Χίου. Όρεγκον πάϊν για τα κουφώματα και τα μόνιμα έπιπλα. Στραντζαριστή λαμαρίνα για τις πόρτες εισόδου.

Κείμενο από το περιοδικό: «αρχιτεκτονικά θέματα» Νο 6 , 1972.