ΤΕΥΧΟΣ 116 – ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Συνοψη

Η αρχή της παρακµής του Κέντρου της Αθήνας πρέπει να αναζητηθεί στη δεκαετία του 1980, µε τη σταδιακή έξοδο των µεσαίων αστικών στρωµάτων προς τα προάστια. Έκτοτε, µετά τις βραχείες, αλλά αλλεπάλληλες, ανασχέσεις της δεκαετίας του 1970 (Ενεργειακή κρίση, Κυπριακή τραγωδία και Μεταπολίτευση, ‘λιτότητα’, κ.λπ.), ανατρέπονται τα διαφορετικά, αλλά συµβατά, θεσµικά πολεοδοµικά εγχειρήµατα των Σ. Μάνου και Α. Τρίτση και, µε τον ΓΟΚ85 και τις αθρόες εντάξεις στο σχέδιο πόλεως, αναδιατάσσεται πρακτικά και χωρίς αναστολές το οικιστικό τοπίο του Λεκανοπεδίου, επικυρώνοντας τη σηµασία της οικοδο- µής ως βασικού παραγωγικού κλάδου και της αντιπαροχής ως πρωταρχικού µηχανισµού της. Επρόκειτο για την καθυστερηµένη, ήπια και οριστική επικράτηση ενός µοντερνισµού θετικιστικού χαρακτήρα, εντελώς αποκαθαρµένου από ιδεολογία (λόγω της δικτατορίας), τον οποίο εικονογραφούσαν πανταχόθεν ελεύθερες πολυκατοικίες, pilotis, ενιαίοι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι, µεγάλοι πρόβολοι, µεγάλα παράθυρα, νέα βιοµηχανικά υλικά και συγκριτικά προηγµένες ηλεκτροµηχανολογικές εγκαταστάσεις, µέσα στο δεδοµένο, σταθερά συντηρητικό πλαίσιο, που προδιέγραφαν οι µικρές ιδιοκτησίες, τα χαµηλά ύψη, ο βιοτεχνικός χαρακτήρας της οικοδοµικής παραγωγής, ο κυρίαρχος λαϊκισµός (υπό κάθε έννοια), η αύξουσα ανοµία, κ.ο.κ.

Βρείτε το πλήρες κείμενο στην έντυπη έκδοση.