Επεκταση Aρχαιολογικου Μουσειου Θηβας και διαμορφωση περιβαλλοντος χωρου

Στο ιερό Θηβαϊκό τοπίο συμπυκνώνεται η ιστορία, η τραγωδία, η μυθολογία. Το τραύμα της πόλης είναι ότι η νέα πόλη χτίστηκε πάνω στην αρχαία και έτσι στην περιοχή δεν σώζονται ναοί ή ανάκτορα, παρά μόνο αποσπασματικά ευρήματα της Καδμείας Ακρόπολης. Κατά τον σχεδιασμό του νέου Μουσείου αναζητήθηκε ο τρόπος ώστε να εκφραστεί συνολικά το πνεύμα του τόπου. Αυτό αποτέλεσε το κυρίαρχο ζητούμενο καθώς βρίσκεται στον πυρήνα της συγκρότησης ενός «σύγχρονου, οικολογικού, τοποκεντρικού σχεδιασμού» που έχει εντατικά απασχολήσει τον αρχιτέκτονα. Έτσι, τέθηκε ως στόχος το νέο Μουσείο να λειτουργήσει σαν τοπόσημο, συναρθρώνοντας το μοντέρνο με το αρχαϊκό, το στιβαρό με το μεγαλοπρεπές δημιουργώντας ένα κτήριο λειτουργικά και κατασκευαστικά κοσμημένο. Η υπερδομημένη μορφή, η έντονη υλικότητα και η μορφολόγηση των όψεων συγκροτούν μια πρόταση για την σύγχρονη μορφή έκφρασης του κάλλους, ενώ η εσωστρέφεια πουχαρακτηρίζει τις όψεις εικονοποιεί την ανάγκη διαφοροποίησης από το δυστοπικό αστικό περιβάλλον. 

Το νέο κτήριο αρθρώνεται σε συνέχεια του παλαιού, με μικρότερους διασπασμένους, χαμηλότερους όγκους ακολουθώντας τις υψομετρικές καμπύλες του οικοπέδου. Η είσοδος του Μουσείου διευρύνθηκε και σχεδιάστηκε νέο πρόπυλο με επταμερή διαίρεση σε υπόμνηση των επτά πυλών της Καδμείας Ακρόπολης. Στο περίβλημα του παλαιού Μουσείου χρησιμοποιήθηκαν καφε-κόκκινες πλίνθοι, ενώ στο νέο οι πλίνθοι είναι στο χρώμα του πηλού, που απαντάται στη γη του περιβάλλοντα χώρου του Μουσείου. Λόγω της σεισμικότητας της περιοχής, έγινε περαιτέρω ενίσχυση των εξωτερικών τοίχων με ελάσματα ορείχαλκου για να εξασφαλιστεί η συμπεριφορά των τσιμεντόλιθων και να αποφευχθεί η διολίσθησή τους λόγω ροπής αδρανείας. Οι οριζόντιες εσοχές στην στέψη του νέου κτηρίου έχουν καλυφθεί με ανοξείδωτο ασημί μέταλλο, ώστε, με την αντανάκλαση του ήλιου, να γίνονται ορατοί οι όγκοι του κτηρίου από απόσταση και να το σηματοδοτούν. Η στέψη του παλαιού Μουσείου επικαλύφθηκε με χαλκό.

Όσον αφορά το εσωτερικό του Μουσείου, κυρίαρχη ιδέα ήταν να εμβληματοποιηθεί χωρικά η συγκλονιστική στιγμή της ανασκαφής, όπου ο αρχαιολόγος αντικρίζει για πρώτη φορά το εύρημα. Τα τρία στοιχεία της στιγμής της αποκάλυψης του αρχαιολογικού ευρήματος, το χώμα, το μάρμαρο και το φυσικό φως, εικονογραφούνται στο εσωτερικό του Μουσείου μέσα από τους τσιμέντινους πλίνθους στο χρώμα του πηλού, τα εκθέματα και τον φυσικό και τεχνητό φωτισμό από τα φατνώματα της οροφής.