Κατοικια στο Μεγανησι, Λευκαδα

Η κατοικία διαμορφώνεται ανάμεσα στα σαράντα δύο υπάρχοντα ελαιόδεντρα και πάνω σε αναβαθμίδες που συγκρατούνται από ξερολιθιές, ως σύμπλεγμα διάσπαρτων θολωτών κτηριακών όγκων και ενός ορθογωνικού συνδετικού στεγάστρου.

Εκκινώντας από τις ποιμενικές κυκλικές πέτρινες κατοικίες που απαντώνται στην ύπαιθρο (όπως στο χωριό Εγκλουβή της Λευκάδας), οι πέτρινοι όγκοι ακολουθούν τη βαθμιδωτή διαμόρφωση του εδάφους παρακολουθώντας τα καμπύλα μοτίβα των ξερολιθιών. Αφουγκραζόμαστε την προϋπάρχουσα κατοίκηση του τόπου, υπηρετώντας την ιδέα μιας νέας ανθρώπινης κατοίκησης υφασμένης ανάμεσα στις υπάρχουσες μη ανθρώπινες ζωντανές (δένδρα) ή μη-ζωντανές (πέτρες) οντότητες, με τη μικρότερη δυνατή διατάραξη. Κανένα από τα δέντρα δεν κόπηκε ή μετακινήθηκε. 

Το μεταλλικό στέγαστρο αντιπαραβάλλεται προς τη σχεδόν αρχαιολογική, υπάρχουσα επιφάνεια του εδάφους και της κατοίκησής του, ως ένα προστατευτικό στρώμα. Αποκτά μια μορφή που συναντάται συχνά στα υπόστεγα των βοσκών του μεσογειακού τοπίου: ένα λεπτό κάλυμμα παράλληλο με την κλίση του εδάφους. Το λεπτό στρώμα του στεγάστρου αποτελεί ένα νέο έδαφος, αιωρούμενο και φυτεμένο. Έτσι το νέο εμβυθίζεται στο προϋπάρχον.

Το συγκρότημα αποτελείται από την κύρια κατοικία και πέντε θολωτούς ξενώνες. Ο θολωτός όγκος της κύριας κρεβατοκάμαρας, ο διώροφος πύργος–παρατηρητήριο με βατό δώμα και το κελάρι σχηματίζουν την κεντρική κατοικία. Τα υαλοπετάσματα εξασφαλίζουν έναν εσωτερικό θερμαινόμενο χώρο (καθιστικό/τραπεζαρία και κουζίνα) και επιτρέπουν την αδιάκοπη συνέχεια του βαθμιδωτού εδάφους, το οποίο διασχίζει την κατοικία στην ολότητά της. Ηροή εσωτερικού - εξωτερικού δημιουργεί χώρους υπαίθριας διαβίωσης.

Το συγκρότημα αποτελεί ένα συλλογικό καταφύγιο τοπιακής εμβύθισης για ομάδες, οι οποίες μπορούν να κάνουν πρόβες στην εξάγωνη σκηνή (shala), να ασκηθούν και να συγκεντρωθούν γύρω από ένα κοινό εξωτερικό τραπέζι στην ονομαζόμενη “πιάτσα”.