ΤΕΥΧΟΣ 107 – ΚΛΙΜΑΚΩΣΕΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

Συνοψη

Εδώ και χρόνια οι κάθε είδους συµβατικοί ορισµοί και περιορισµοί των κλάδων του σχεδιασµού έχουν αποδυναµωθεί µε µικτά αποτελέσµατα. Η καταχρηστική αναγωγή στο ‘-τοπίο’ µάλλον συνέτεινε στην ασάφεια και παρήγαγε άσκοπα και ρηχά αποτελέσµατα, ενώ -αντίθετα- η έµφαση στο ‘αστικό’ ώθησε προς την αποµάκρυνση της αρχιτεκτονικής από την κατανάλωση.

Μετά, λοιπόν, την περιπλάνηση στις παρυφές µοιάζει σκόπιµη η επαναφορά της αρχιτεκτονικής προς ένα ‘κοινό πεδίο’, που ο David Chipperfield, στην πρόσφατη δήλωσή του για τη φετινή Βiennale της Βενετίας, περιέγραψε ως τη ‘ζωτική και µε πολλαπλές εσωτερικές διασυνδέσεις αρχιτεκτονική παιδεία, [που] θέτει ερωτήµατα για τις πνευµατικές και υλικές επικράτειες των οποίων µετέχει’, επιµένοντας ότι ‘η αρχιτεκτονική είναι συνδεδεµένη εσωτερικά, πνευµατικά και πρακτικά, συµµεριζόµενη κοινούς προβληµατισµούς, επιρροές και προθέσεις.’

H αρχιτεκτονική των εσωτερικών χώρων είναι παλιός και εδραιωµένος κλάδος του σχεδιασµού. Προϋποθέτει συµβατικά εξ αρχής ένα εξωτερικό, ένα κέλυφος, που θα την υποδεχθεί και θα την περιβάλει. Το εξωτερικό αυτό προϋπάρχει και συνεχίζει να υπάρχει και µετά την εγκαθίδρυση της αρχιτεκτονικής εσωτερικού χώρου µέσα του. Εξωτερικά παραµένει αµετάβλητο, χωρίς καθόλου ή µε λίγες µόνο ενδείξεις να υποδεικνύουν ενδεχοµένως την εσωτερική µεταµόρφωσή του.

Βρείτε το πλήρες κείμενο στην έντυπη έκδοση.